خلاصه کتاب: گاهی باید بکنی و بری… گاهی مرگ رو باید خودت بگردی تا پیدا کنی… گاهی برای خیلی چیزها دیره… حتی واسه مردن… من رفتم… تا تهش رفتم… برای مردن رفتم… ولی نتوستم مرگ رو پیدا کنم… چون حواسم به این نبود که آدم‌ها فقط یک‌بار میمیرن… من یک‌بار مرده بودم… درست همون روز… زیر همون بارون… توی همون فصل تابستون… با یه جمله… من با همون یه جمله مرده بودم… پس این همه سال… دنبال نخود سیاه فرستاده شده بودم… الکی رفته بودم پی مردن… من خود مرگ بودم و خودم نمی‌دونستم… من طوفانم، یه روانی کله خراب… که حتی از مرگ هم نمی‌ترسم… اونقدر این جمله‌ام رو بگو تا منو خوب بشناسی… من طوفانم، یه روانی کله خراب…